﻿บท ที่ ๑ พายุ ไซโคลน
โดโรธี อาศัย อยู่ ท่าม กลาง ทุ่ง ใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮนรี ชาว ไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่

บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น

ระยะ ทาง หลาย ไมล์

บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว

ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ

มี ตู้ ใส่ ถ้วย

ชาม

โต๊ะ

เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว

แล้ว ก็ มี เตียง นอน

ลุง เฮนรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง

ส่วน โดโรธี มี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง

ไม่ มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่ มี

เว้น แต่ มี โพรง เล็กๆ

ที่ ขุด ไป ใต้

พื้น เรียก ว่า

" โพรง ไซโคลน "

เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้า ไป เมื่อ เกิด ลม มหาภัย

ซึ่ง กระโชก แรง จน บด ขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใด ๆ

ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้า ไป

จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็ก ๆ


เมื่อ โดโรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบ ๆ

เธอ ไม่ เห็น อะไร นอก จาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน

ไม่ มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิ ประเทศ อัน ราบ เรียบ

แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ

ดวง ตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ

มี รอย แตกระแหง อยู่ ตลอด

แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว

เพราะ ดวง ตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่ว ไป

ครั้ง หนึ่ง เคย ทา สี บ้านเอาไว้

แต่ ก็ ถูก ดวง ตะวัน เผา เสีย จน สี พอง

แล้ว ฝน ก็ ชะมัน หลุด ไป จน หมด

และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่น ๆ

ด้วย


ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่

เธอ ยัง สาว

เป็น ภรรยา ที่ งดงาม

แล้ว แดด และ ลม ก็ ได้ เปลี่ยน เธอ ไป

เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง

เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริมฝีปาก เธอ ไป

กลาย เป็น สี หม่น ๆ

เหมือน กัน

เธอ ผอม และ หลัง โค้ง

และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย

เมื่อ โดโรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก

ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก

เธอ จะส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โดโรธี เข้า หู เธอ

และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อย ๆ

ด้วย ความ ประหลาด ใจ

ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้


ลุง เฮนรี ไม่ เคย หัวเราะ

ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ

และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร

ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้ง แต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ

แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรงขาม ไม่ ค่อย จะ พูด


มี โตโต้ ที่ ทำ ให้ โดโรธี หัวเราะ ได้

และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การ กลาย เป็น สี เทา หม่นเหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่น ๆ

โตโต้ สี ไม่ เทา หม่น

แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อย ๆ

ขน ยาว ปุย ราว กับ ไหม

มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน

โตโต้ เล่น ทั้ง วัน

และ โดโรธี ก็ เล่น กับ มัน

และ รัก มัน เหลือ เกิน


อย่างไร ก็ ตาม

วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น

ลุง เฮนรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้อง ฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ

โดโรธี ยืน ที่ ประตู

กอด โตโต้ ไว้ ใน อ้อม แขน

และ ก็ มอง ดู ท้อง ฟ้า อยู่ เหมือน กัน

ป้า เอ็ม กำลัง ล้าง ชาม อยู่


จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป

มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา

ลุง เฮนรี และ โดโรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง

แล้ว ก็ มี เสียง หวีดหวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้

และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย


ลุง เฮนรี ผุด ลุก ขึ้น ทัน ใด


" ลม ไซโคลน มา

เอ็ม "

ลุง ร้อง บอก ภรรยา

" ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย "

แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่


ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู

เพียง ชายตา มอง

ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว


" เร็ว โดโรธี ! "

ป้า ตะโกน


" วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน "


โตโต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อมแขน โดโรธี

แล้ว เข้า ไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง

เด็ก หญิง น้อย เข้า ไป ดึง มัน ออก มา

ป้า เอ็ม กระชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย

ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ

โดโรธี จับ โตโต้ ได้ ใน ที่ สุด

และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป

เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีดหวือ

ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น


แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น


บ้าน หมุน ไป หมุน มา สอง สาม รอบ

แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้า ๆ

โดโรธี รู้สึก ราว กับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน


พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอ ดี

และ ทำ ให้ ตรง นั้น เป็น จุด ศูนย์ กลาง ของ พายุ ไซโคลน

ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง

แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน

ทำ ให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้น ๆ

จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน

และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์

ง่าย ดาย ราว กับ หอบ ขน นก


มืด มาก แล้ว

ลม ยัง ส่ง เสียง หวีดหวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ

แต่ โดโรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่า งง่าย ดาย นัก

ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบ ๆ

สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก

เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล


โตโต้ ไม่ ชอบ ใจ เลย

มัน วิ่ง ไป วิ่ง มา รอบ ห้อง

ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง

แต่ โดโรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น


ครั้ง หนึ่ง โตโต้ เข้า ไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป

เลย พลัด ตกลง ไป

ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว

แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น

ทั้ง นี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำ ให้ โตโต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง

โดโรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โตโต้ ไว้ ได้

และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก

หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก


ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป

โดโรธี ค่อย ๆ

หาย กลัว

แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน

และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีดหวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก

ที แรก เธอ สงสัย ว่า คง จะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง

แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่ มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ

และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร

ใน ที่ สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง

แล้ว ก็ นอน ลง

โตโต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ ๆ

เธอ


ไม่ ช้า โดโรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้ง ๆ

ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีดหวือ